سوره بینهبَیّنه، سوره، به معنای روشن کننده و دلیل آشکار، نود و هشتمین سوره قرآن کریم در ترتیب مصحف، پس از سوره قدر و پیش از سوره زلزال. فهرست مندرجات۲ - بیو گرافی سوره بینه ۳ - نامهای سوره بینه ۴ - ترتیب سوره بینه ۵ - مکی یا مدنی بودن سوره بینه ۶ - ویژگی‌های سوره بینه ۷ - محتوای سوره بینه ۸ - دین القیمه جوهر اصلی دین ۹ - خیر البریه وشر البریه در سوره بینه ۱۰ - ارتباط سوره بینه با سوره قدر ۱۱ - ثواب تلاوت سوره بینه ۱۲ - فهرست منابع ۱۳ - پانویس ۱۴ - منابع ۱ - وجه تسمیه سوره بینه«بینه» به معنای دلیل روشن و حجت آشکار است. این سوره بیانگر رسالت عام پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم درباره مشرکان، یهود و نصاری و سایر اهل کتاب و دعوت او از همه بشر به آیین حق است؛ و صلاح جامعه انسانی را در سایه اعتقاد و عمل، و گرایش مشرکان و اهل کتاب به ایمان توحیدی را در سایه آمدن «بینه» می‌داند و خود حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم نمونه و مصداقی از این حجت آشکار برای اندیشه‌ها و ادیان است؛ به همین جهت «بینه» نام سوره شده است. بر اساس این سوره، عمومیت رسالت آن جناب مقتضای سنت الهی، یعنی سنت هدایت است، همان سنتی که در بیان آن فرموده: انا هدیناه السبیل اما شاکرا و اما کفورا، و ان من امة الا خلا فیها نذیر و بر عمومیت دعوت آن جناب استدلال کرده، به اینکه دعوت آن حضرت متضمن صلاح مجتمع انسانی است، عقاید و اعمال افراد و جوامع را صالح می‌سازد. ۲ - بیو گرافی سوره بینهشمار آیات، کلمات و حروف آن به ترتیب هشت، نود و چهار، و سیصد و نودونه است [۱]
علی بن محمد خازن، لباب التأویل فی معانی التنزیل، ج۶، ص۵۴۹، در مجمع التفاسیر، استانبول ۱۴۰۴/۱۹۸۴.
[۲]
حسین بن علی ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیرالقرآن، ج۲۰، ص۳۵۸، چاپ محمدجعفر یاحقی و محمدمهدی ناصح، مشهد ۱۳۶۵ـ۱۳۷۵ ش.
۳ - نامهای سوره بینهو دیگر نامهای آن البریّة، لم یکن، اهل الکتاب، الانفکاک، منفکّین، القیّمة، و القیامة است. [۳]
جمال الدین قاسمی، تفسیرالقاسمی، ج۱۷، ص۲۲۰، المسمی محاسن التأویل، چاپ محمد فؤاد عبدالباقی، بیروت ۱۳۹۸/ ۱۹۷۸.
[۴]
محمد بن شاه مرتضی فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ج۵، ص۳۵۴، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.
۴ - ترتیب سوره بینهآن را نود و هشتمین یا نود ونهمین سوره در ترتیب نزول، پس از سوره طلاق و پیش از سوره حشر دانسته اند. [۵]
۱۵، مقدمتان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۲، چاپ آرتور جفری و عبدالله اسماعیل صاوی، قاهره ۱۳۹۲/۱۹۷۲.
[۶]
محمد بن بهادر زرکشی، البرهان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۹۳ـ۱۹۴، چاپ محمدابوالفضل ابراهیم، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸.
[۷]
عبدالرحمان بن ابی بکر سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۴۰ـ۴۳، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، قم ۱۳۶۳ ش.
۵ - مکی یا مدنی بودن سوره بینهبنابراین، سخن قرطبی [۸]
محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ج۲۰، ص۱۳۸، بیروت.
و شوکانی، [۹]
محمد بن علی شوکانی، فتح القدیر، ج۵، ص۴۷۳، بیروت.
که آن را به اعتقاد جمهور مفسران مدنی می‌دانند، مقبول‌تر از گفته ابن عطیه [۱۰]
ابن عطیه، المحرر الوجیز فی تفسیرالکتاب العزیز، ج۱۶، ص۳۴۳، ج۱۶، (رباط) ۱۴۱۱/۱۹۹۱.
است که مکی بودن سوره را نظر غالب مفسران می‌داند، بویژه آن‌که مضامین سوره در پرداختن به مسئله اهل کتاب مؤیدی بر مدنی بودن آن است.۶ - ویژگی‌های سوره بینه۱. هشت آیه به عدد اکثر مکتب‌های تفسیری، نه آیه به عدد بصری، ۹۴ یا ۷۴ کلمه و ۳۹۲، ۳۹۹ یا ۴۰۴ حرف دارد. ۲. یکصدمین سوره در ترتیب نزول، و نود و هشتمین سوره در مصحف شریف است و پس از سوره طلاق و پیش از سوره حشر نازل شد. ۳. برخی بر این باورند این سوره هم با نزول در مکه می‌سازد و هم نزول در مدینه، هر چند که از نظر سیاق به مدنی بودن شبیه‌تر است. و عده‌ای معتقدند این سوره یک‌باره و به طور مجموع در مدینه فرود آمده است و آیه مکی ندارد. برخی مفسران، این سوره را مکی دانسته؛ ولی مخالفان می‌گویند: این نظر، مخالف محتوا و سیاق آیات سوره بینه است؛ چون آیات این سوره نسبتا طولانی و بلند است. ۴. از نظر کمیت از سور مفصل و در گروه اوساط قرار گرفته است. ۵. نسخی در آیات آن نیست. این سوره نامهای دیگری مانند لم یکن، اهل کتاب، قیامت، قیمه و بریه دارد. ۷ - محتوای سوره بینهدر این سوره، ضمن اشاره به همگانی بودن رسالت حضرت محمد صلّی اللّه علیه و آله، از منکران این رسالت، چه اهل کتاب و چه مشرکان، انتقاد و گفته شده است که آنان به رغم «بیّنه» ـ در اینجا: پیامبری که صحیفه های مطهّر را بر آن‌ها می‌خواند ـ از هدایت الهی فاصله گرفته اند. ۱. درخواست برهان و بینه از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و انکار و کفر ورزیدن مشرکان پس از ارائه بینه و برهان؛ ۲. تقسیم مشرکان به گروه عنودی که در کفر فرورفته و جایگاه آنان جهنم است و گروه ایمان آورده که به بهشت برین نائل خواهند شد. [۱۲]
فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، ۷۲۹ - ۸۱۷ق، بصائرذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، جلد۱، صفحه ۵۳۳.
[۱۳]
هاشم زاده هریسی، هاشم، ۱۳۱۷ -، شناخت سوره‌های قرآن، صفحه ۵۷۵-۵۷۴.
[۱۵]
رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، صفحه ۵۹۰.
[۱۶]
جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، جلد۱، صفحه ۳۱۷.
۸ - دین القیمه جوهر اصلی دینهمچنین جوهر اصلی دین به تعبیر قرآن، دینُ القَیِّمَةِ، که در همه ادیان یکسان است، شناسانده و تأکید شده است که پیروان دینهای قبل نیز به همین جوهر فراخوانده شدند: «بندگی خالصانه اللّه» که دو رکن اساسی آن نماز و زکات است. ۹ - خیر البریه وشر البریه در سوره بینهنکته دیگر این سوره، تقسیم کافران به رسالت حضرت محمد و مؤمنان به «شرّالبریّة» و «خیرالبریّة» (بدترین و بهترین مردم) است. چندین حدیث نبوی با این مضمون روایت شده است که حضرت علی علیه‌السلام و شیعیانش «خیرالبریّة» اند. [۲۰]
عبدالحسین امینی، الغدیر فی الکتاب و السّنة و الادب، ج۲، ص۵۷، ج۲، بیروت ۱۳۹۷/۱۹۷۷.
[۲۱]
محمدهادی میلانی، قادتنا کیف نعرفهم، ج۳، ص۴۳۴ـ۴۳۷، چاپ محمدعلی میلانی، ج۳، قم ۱۴۱۳.
[۲۲]
راضی، سبیل النجاة فی تتمة المراجعات، ج۱، ص۶۲ـ۶۳، در عبدالحسین شرف الدین، المراجعات، چاپ حسین راضی، بیروت ۱۴۰۲/ ۱۹۸۲.
۱۰ - ارتباط سوره بینه با سوره قدرسیوطی بین این سوره و سوره پیشین (قدر) نوعی پیوند تعلیلی یافته است: سوره قدر درباره نزول قرآن است و در سوره بینه، علت نزول آن بیان شده است. [۲۳]
عبدالرحمان بن ابی بکر سیوطی، تناسق الدرر فی تناسب السور، ج۱، ص۱۷۴، چاپ عبدالله محمد درویش، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۷.
۱۱ - ثواب تلاوت سوره بینهبرخی آثار و پاداشهای قرائت این سوره در روایات و کتب تفسیری آمده است (آقانجفی، ص۱۵۹ـ۱۶۰؛. [۲۴]
محمود بن عمر زمخشری، الکشّاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۷۸۲، بیروت.
۱۲ - فهرست منابع(۱) محمدتقی بن محمدباقر آقا نجفی، خواصّ الا´یات و خواصّ تمامی سوره های قرآن کریم، بمبئی ۱۲۹۹، چاپ افست تهران ۱۳۴۵ ش. (۲) ابن عطیه، المحرر الوجیز فی تفسیرالکتاب العزیز، ج۱۶، (رباط) ۱۴۱۱/۱۹۹۱. (۳) حسین بن علی ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیرالقرآن، چاپ محمدجعفر یاحقی و محمدمهدی ناصح، مشهد ۱۳۶۵ـ۱۳۷۵ ش. (۴) عبدالحسین امینی، الغدیر فی الکتاب و السّنة و الادب، ج۲، بیروت ۱۳۹۷/۱۹۷۷. (۵) علی بن محمد خازن، لباب التأویل فی معانی التنزیل، در مجمع التفاسیر، استانبول ۱۴۰۴/۱۹۸۴. حسین (۶) راضی، سبیل النجاة فی تتمة المراجعات، در عبدالحسین شرف الدین، المراجعات، چاپ حسین راضی، بیروت ۱۴۰۲/ ۱۹۸۲. (۷) محمد بن بهادر زرکشی، البرهان فی علوم القرآن، چاپ محمدابوالفضل ابراهیم، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸. (۸) محمود بن عمر زمخشری، الکشّاف عن حقائق غوامض التنزیل، بیروت. (۹) عبدالرحمان بن ابی بکر سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، قم ۱۳۶۳ ش. (۱۰) عبدالرحمان بن ابی بکر سیوطی، تناسق الدرر فی تناسب السور، چاپ عبدالله محمد درویش، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۷. (۱۱) محمد بن علی شوکانی، فتح القدیر، بیروت. (۱۲) محمد بن شاه مرتضی فیض کاشانی، تفسیر الصافی، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲. (۱۳) جمال الدین قاسمی، تفسیرالقاسمی، المسمی محاسن التأویل، چاپ محمد فؤاد عبدالباقی، بیروت ۱۳۹۸/ ۱۹۷۸. (۱۴) محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، بیروت. (۱۵) مقدمتان فی علوم القرآن، چاپ آرتور جفری و عبدالله اسماعیل صاوی، قاهره ۱۳۹۲/۱۹۷۲. (۱۶) محمدهادی میلانی، قادتنا کیف نعرفهم، چاپ محمدعلی میلانی، ج۳، قم ۱۴۱۳. ۱۳ - پانویس
۱۴ - منابعدانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «بینه»، شماره۲۵۳۴. فرهنگ‌نامه فارسی علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «سوره انفکاک». |